afgelopen zaterdag tegen Almere

.
Zaterdagochtend, het frisse begin van een zonnige lentedag. Bewust van het naderende einde van het team in deze samenstelling gaan we extra genieten van hun verrichtingen.

Ik besluit geen koffie te nemen want het volgen van zo’n wedstrijd, daar moet je niks bij hebben. Want ja, hoor, ineens is het al 0-1 voor de meiskes uit Almere.

Niet veel later is Eva ‘down’, en ze zal niet de enige licht geblesseerde zijn gedurende deze match.

Noor houdt 2 ballen tegen en krijgt de complimenten, maar relativeert de zaak door te concluderen dat deze ballen ‘gewoon ver buíten waren’, een staaltje Hollandse nuchterheid.

Even later houden we de adem in bij een nieuwe verwarringstactiek van Cato, een dans van schijnbewegingen, die in de toekomst zeker zijn vruchten zal gaan afwerpen.

Ondanks kranige verdediging van Romkje en Feline, is het even later toch weer mis in een geniepig hoekje van het doel. In mijn boekje staat 1-1 (, maar dat klopte in dat prille stadium al niet meer, geloof ik, hoewel ik er toch vroeg in lag, vrijdag…).

Naast mij hoor ik ineens ‘Paal!’ en ‘hoeveel kansen moet je hebben’, ‘lullige counter’ en het spoor ben ik bijster, als het, ondanks virtuoze spagaat van Noor 2-1? wordt. Volgens Hans Haack ondervinden we nadelen van de zonstand en zal dit in de 2e helft ruimschoots gecompenseerd worden.

Pauze is middels appel&druif verkwikkend, dus op naar het vervolg.

Doelpunten door Cato na fijne voorzetten van Milou ( 4-2?)

Onze muze Lisanne beheert de ijszak, die we na korte uitleenperiode aan een achter ons spelend team snel weer moeten opeisen voor een slachtoffer uit Almere.

Dan glipt er een vals balletje tussen Noors voeten door: Almere raakt nu echt op stoom. Aangezien de gustige zonnestand ons niet lijkt te helpen, komt trainer Hans nu met de gouden tip: ’We moeten de stick er tegenaan zetten!’

Uit vertrouwelijke bron hoor ik dat Milou volgend jaar op een denksport gaat: ze is wéér geblesseerd. Isabelle verricht instant voetreflexzonemassage.

Langs de lijn weten we zeker dat zelfs met inachtneming van blessuretijd de tijd verstreken is. Om ons heen lopen teams af en aan. De trainers trekken hun handen er af. De stand weten we al lang niet meer. Tijd voor ranja!

En de dag is nog jong, de zon schijnt gewoon door, dus het zal vast nog een geslaagd weekend worden!

groetjes, Romy
.